شب چهل و دوم (قصه شب)

به نام هستی بخش احساس

سلام بانوی مهربانم۰

سلام فرشته نازنین خداوند.

قبل از قصه امشب بگویم که می خواهم از امشب علاوه بر آیه الکرسیِ (تا و هوالعی العظیم) هرشب، سوره ناس هم برای سلامتی ات بخوانم.

احساس می کنم حسادت های دنیا، به تو بیش از پیش شده. دنیای هیچی ندارِ زورگو. دنیای زشت منظرِ خودبزرگ بین...

...

اما بعد.‌‌..

امشب یاد دهه شصت افتادم. یاد آن سال های تا رحلت امام.

آن سال هایی که کودکی بودم بی قید و بندِ افکار مزاحمِ بزرگسالان.

یاد آن سالهای مادرم.

مادری که کمتر از ۲۵ سال سن داشت و در آن روزهای سرسبز، تنهاییِ شب هایِ پر از صدای جیرجیرک و زوزه شغال ها را با قصه شب به سر می کرد.

قصه شبی که همدم تنهایی های اغلب شبهایش بود.

شب هایی که پدرم، با چشمان باز، می ایستاد تا مادرم و مادرهای دیگر با چشمان بسته خواب را در آغوش بگیرند.

مادرم  به حساب و کتاب امروزیِ ما، هنوز کودک! بود!!

به خصوص آن هنگامی که هیچ کداممان نبودیم و عمرش تازه، نیمه دهه دوم را طی کرده...

مادر نوجوان من در آن سال ها، ترسِ شب های تاریک تر از میانه شهر! را با قصه شب فراموش می کرد.

با قصه شبی که از آن رادیو ضبط کوچک، میشنید.

صدای رادیو را بلند میکرد و با شخصیت های داستانِ قصه های سریالی هر شب، همذات پنداری می نمود.

از آن اولین شب هایی که حتی من نیز نبودم و تا آن آخرین شب هایی که پدرم همراهِ کل ایران، داغدار بود!

...

تمام این شب ها، همدم تنهایی های مادرم، صدایی بود که از آن به قول معروفتر آن سالها، ماسماسک بیرون می آمد.

...

آری بانوی من... شاید از این پس، داستانک های آن سال های دورِ مادرم و به نیش،کشیدن چهار بچه قد و نیم قد را نیز بگویم.

داستانکی هایی که کدهای گشاینده رمزهایشان را قبلا داده ام و میدانی.

داستان مهمانی های پشت هم و مهمان های فامیل نزدیک و دور

داستان مهمانی هایی که هفته ها طول می کشید

داستانِ شب های سرد زمستانی که تنهایی، تنها همدم مادرم بود

...

امیداورم این ها برای تو کسل کننده نباشند بانو.

...

بگذریم بانوی من...

مواظب خودت باش.

به خصوص شب هایی که شیطانِ عدم، همراهِ پیرزن دنیای عبس میشود و برای بندگان خوب خدا، مزاحمت ایجاد می کند.

بانوی من... دوستت دارم

زیباترین آرزویم تا ابد، شبت به خیر

شبت به خیر، عزیزتر از جان ناقابلم