به نام هستی بخش احساس
سلام بانو
صبح ت به خیر
خوبی؟
به قول معروف ما رو نمیبینی خوشی؟
چون خیلی دوست دارم دیگه کامل سکوت کردم تا وقتی که تو بخوای
اگه هم نخواهی، دنیا رو تحمل می کنم تا مرگم زودتر برسه
تو میگی مثل نوجوون هام. اما مرد که عاشق میشه و محبوب توجهی نمی کنه، مثل بچه ها میشه. پر حرف میشه... حتی گریه می کنه.
اما اگه محبوب دوباره بهش سلام کنه، میشه مقتدر. میشه یه تکیه گاه مطمئن که هیچ چیزی تکونش نمیده
این فقط به خاطر پشتوانه محبت محبوب هست.
بگذریم.
عنوان مربوط ب خواهرمه
دو سه روزیه باهاش قهر کردم
مامان جلوی اون میگه آشتی کن باهاش
میگم تا نظراتش رو به شما تحمیل میکنه نه.
آخه دختر دوم برادرم داره به دنیا میاد و این فهمید مامان میخواد بره پیشش، برای همین دوباره قاطی کرد
...
هیچی دیگه فکر کنم شاید داره به خورش میاد
دوستدار همیشگی تو
باغبان
به نام هستی بخش احساس
سلام بانوی من
سلام به تو قلب پر از احساس و زودرنج تو
پریشب باهات به نوعی دعوا کردم
البته حق با تو بود. برای عصبانیتت از من حق داشتی و من ناخواسته باعث اون اتفاقات شدم که از دستم عصبانی باشی
اما منم حق داشتم.
نمی دونم اینجا رو بازم سر می زنی یا نه
اما اگه اومدی خوندی، می خوام بدونی حرفام توهین آمیز نبود.
بعد از مدت ها با لحن اعتراضی همراه با دوست داشتنِ تو حرفامو زدم
تقریبا 90 درصد حرفایی که می خواستم بهت حضوری بگم
کاش باور کنی که من مثل یه نوجوون فکر نمی کنم کاش بذاری ثابت کنم که نوجوون که نیستم هیچ، افکارم مثل یه پیرمرد خسته شده از دنیاست. پیرمردی که پس از قرن ها زندگی، عاشق شده و خب یه پیرمرد عاشق احساساتی هم میشه و این احساسات، ربطی به خامی و ناپختگی و اینا نداره
بانوی عزیزم. حتما متوجه شدی که تو این دو روز دیگه مزاحمت نشدم. منظورم از مزاحمت همون چیزیه که خودتم می دونی به خاطرش از دستم عصبانی شدی.
ببخش که ناخواسته عصبانیت کردم
...
و درآخر اینکه هیج وقت از دوست داشتن تو دست نمی کشم
هیچ وقت نا امید نمیشم
مگه همون که بهت گفتم
دعا کنی بمیرم
البته حالا که مدتیه به کرونا مبتلا شدم شاید خدا قبول کنه تو رو از شرِّ من خلاص کنه
خواهش می کنم توهم دعا کن
باور کن که کنایه نمی گم
واقعیِ واقعی می گم
خسته شدم بانو
اگه هیچ وقت قبولم نمی کنی دعا کن برم
البته یکم ترس از مرگ دارم
اما مردن بهتر از این عذابه
ممنونت میشم دعام کنی
به نام هستی بخش احساس
سلام نازنین بانوی من
سلام عزیزتر از جان ناقابلم
کاش درد و بلا از تو دور باشد و همه اش به جان من افتد
خوب هستی بانو جان؟
نکند خدای ناکرده باز هم نگران باشی؟
کافیست همان اصول معمول را رعایت کنیم تا این بیماری برایمان، تنها یک امتحان و یک ابتلاء باشد. نه بلایی که خود و عزیزانمان را داغدار کند
باور می کنم که تو خوب این ها را بلد هستی.
بانوی من... این بیماری... این مسلمان کشی ها... این حوادث متراکم و پی درپی... این خالی شدن نمادین اطراف کعبه... همه نشان از آن خبر خوشی می دهد که انسان از ابتدای خلقتش، منتظر بوده... نه تنها انسان بلکه تمام هستی در دنیا...
خبر خوش آمدن منجی
دهمین نسل از فرزندان علی و فاطمه، مهدی موعود... خبر خوش آمدن اوست انگار... مگر ندیدی درست همزمان با سالگرد روزی که مادر علی به کعبه راه یافت، اطراف آن ساعات خلوت شد... آن گونه همه جهانیان منتظر، یاد آخرین نسل از فرزندان علی افتادند؟
یاد مهدی... یاد امامی که از مادر بیشتر دوستمان دارد...
مگر ممکن است چنین امامی حواسش به بهترین فرشتگان خداوند نباشد...؟ حواسش به تو زیباترین فرشته نازنینم نباشد...؟
و این امام فرزند همان علی است... همان شاه نجف که می دانم، تو نیز عاشقش هستی... حتی عاشق تر از من...
بانو جان... شاید این بیماری هم بهانه خداوند باشد تا خانه اش را خانه تکانی کند!
حتی شده برای ساعتی... حتی شده برای لحظات کوتاهی که تنها توجه مردمان جهان را جلب کند...
آن هم مقارن با تنها مولودش علی... تنها انسانی که سزاوار بود با مادرش سه روز، در تنهایی با خدای خود خلوت کند.
بانو جان... می دانم هیچ وقت، به چنین مقامی نخواهم رسید ... اما عشق به صاحبش را می توانم هر بار عمیق تر و عمیق تر کنم
می توانم سعی کنم جا در جای پای او بگذارم...
می توانم بوی او را بگیرم...
آیا چنین که شوم، سزاوار تو خواهم شد؟
سزاوار زیباترین فرشته خداوند؟
می دانم که سوءاستفاده است...
از هرچه بگویم، به خواستن تو ربطش می دهم
می دانم بانو...
این تنها ضعف من است... تنها در اینجا محکم نیستم
در این که نتوانم، خواستن تو را انکار کنم.
...
با تمام این ها اما... مواظب خودت باش
دوستدار همیشگی تو
باغبان
دوست دا
به نام هستی بخش احساس
سلام عزیزتر از جانم
خوب هستی؟
احوالت رو به راه است؟
می دانم ... می دانم خیلی طول کشید تا دوباره پستی جدید به روز کنم و بنویسم. تو به بزرگواری خودت ببخش که دنیا مجال نوشتن را از من گرفته بود.
اما امشب می نویسم. امشبی که دیر شد و 24 ساعت از شب آرزوها گذشت.
اما باور کن در شب آرزوها، هرچه آرزوی خوب بود را برای تو خواستم. حتی اگر در آن آرزوهای خوبت، جایی به عنوان همراه همیشگی نداشته باشم.
و هر چه خاطرات بد داری را همه را با دل و جان خریدم.
راستیی نازنین بانوی من... می دانم دل کوچک و حساس تو، این روزها، چه استرسی را برای این بیماری (کرونا) تحمل می کند. خواستم بدانی که، برایت همیشه دعا می کنم که نه تو و نه عزیزانت، هیچک کدام به این بیماری (حتی اگر بهبودی در انتظار باشد) دچار نشوید.
آن بزرگتر ها و کله گنده ها، خودشان حسابی ترسیده اند. ما آدم های معمولی و به خصوص تو عزیزتر از جانم، جای خود...
وقتی فکرش را می کنم که حتی یک لحظه هم تحمل این بیماری، برای تو، چقدر استرس زا و دردآور است، از خداوند می خواهم، هرچه بلا و بیماری است را از تو دور کند و به من سرایت دهد.
نازنینم... می دانم که می دانی آن حرف ها بهانه بود و من هرگز نمی توانم تو را طور دیگری دوست داشته باشم. تو را همچون همسر و همراهی همیشگی دوست دارم.
کاش روزی نیاید که این کورسوی امیدم خاموش شود که آن روز به مرگ و استرسی بدتر از دچار شدن به کرونا، مبتلا خواهم شد.
آن روز، که خدانکند فرا رسد، ثانیه ها را می شمارم و در هر ثانیه قلبم، نزدیک است از جا کنده شود و در ثانیه n ام، بی شک جان به جان آفرین تسلیم خواهم کرد.
نازنینم...بهار نزدیک است... کاش بشود یک دیدار بهارانه داشته باشیم... به یک مناسبت زیبا... مثلا به مناسبت شراکتی که قرار است با هم ایجاد کنیم...
آن روز بی شک، سومین زیباترین روز تمام عمرم خواهد شد. باز شاخه گلی روی میزی، تقدیمت می کنم و نگاهی که از چشمانت بر نخواهم داشت...
می دانم بانو... می دانم... می دانم هنوز لایقم نمی دانی... اما آرزو داشتن که عیب نیست... شاید تا بهار، لایقت شدم...
کاش ببینیم یکدیگر را و نشان دهم، موهای زیبای سپیدی که با عشق به تو ساختمشان... سپید و نقره ای که نماد عشقی واقعی نسبت به توست.
کاش...
کاش حالت هیچ وقت، بد نشود... همین یک کاش هم قبول شود، انگار تمام دنیا به من داده شده.
آن روزهایی که نگران شده بودم، بیشتر از تو نباشد، کمتر از تو، اضطراب نداشتم... هنوز همه نذر صلوات را ادا نکردم... روزه ها هم همین طور... این بیماری شایع شده هم، فعلا مانع شده تا نمک ها را برای امام زاده صالح ببرم...
اما خدا خودش خوب می داند که هرگز از زیر ادای این نذورات، شانه خالی نخواهم کرد.
مگر، جان تو برایم کم ارزش است؟ آن هم جانی که از جان خویش، بیشتر می خواهمش. جانی که اگر تمام دنیا را داشتم، می دادم تا تمام بلایا از تو دور بماند.
...
بانو جان... خواهش می کنم فردا و پس فردا و ... باز هم در خانه بمان... معلم الاسما باید در سلامت باشد تا بتواند شاگرد تربیت کند.
باشد عزیزتر از جانم؟
باشد قربانت شوم؟
شبت به خیر، زیباترین آرزویم تا ابد
شبت به خیر فرشته نازنین
دوستدار همیشگی تو
باغبان
به نام هستی بخش احساس
سلام بانوی زیبای من
سلام خالق زیباترین حادثه دنیای من.
سلام نازنین تر از هر لطافتی.
امشب یک سال گذشت بانو
دقیقا از اولین نوشته ای که برای تو نوشتم و خواستنت را جار زدم.
از ۵ بهمن سال ۱۳۹۷ تا کنون.
از زیباترین ۵ بهمن تمام دوران های زمین.
از قلبی که دل در دلش نبود تا اینکه اولین کلامت را پس از فهمیدن درون مایه قلبم، شنید.
و قلبم روز به روز بزرگتر شد تپید و تپید و تپید
در ۳۶۵ روز سال، در ۷۸۶۰ ساعت، در ۵۲۵۶۰۰ دقیقه و در ۳۱۵۳۶۰۰۰ ثانیه ای که کم و بیش در هر کدامش قلبم برای تو تپید و بیشک بی تو از تپش می ایستد.
بانوی نازنینم بی نهایت سپاس که مرا به حضورت بار دادی و پس از خطایم بخشیدی و اکنون دست کم می گذاری دوستت داشته باشم.
بانوی من دوستت دارم
تا ابد دوستت دارم
تا آن انتهای بی انتهای نزد خدا
باغبان